در دوره های آموزشی کالج ها رویکرد عملی به منظور آماده سازی فارغ التحصیلان برای بازار کار وجود دارد. این دوره ها بر توسعه یک مجموعه مهارت های خاص متمرکز شده اند تا دانش آموختگان را در یک شغل خاص آموزش دیده و در نهایت شاغل کنند. به عنوان مثال، دانشجویی که به دنبال شاغل شدن در حوزه حسابداری است، فقط یک رشته از حسابداری را مطالعه می کند و نه مباحثی مانند اقتصاد، مدیریت، استراتژی، بازاریابی و غیره که مربوط به یک حوزه گسترده تر هستند.

کالج ها دانش آموزان را به مهارت ها و دانش اساسی در مورد یک موضوع یا حرفه خاص مجهز می کنند. اگر شخصی شغلی را ترجیح می دهد که به جای آموزش آکادمیک نیاز به آموزش دارد، باید یک کالج را انتخاب کند. بنابراین، کالج ها به افرادی که دقیقا میدانند که چی کاری می خواهند انجام دهند کوتاهترین مسیر و مرتبط ترین برنامه آموزشی را ارائه می دهند. معمولا این افراد خیلی سریع به در مشاغل سطح مقدماتی و متوسط جذب بازار می شوند.

در مقابل، دانشگاه ها با تمرکز بیشتر بر مطالعات آکادمیک، رویکردی پژوهش محور با هدف آماده سازی فارغ التحصیلان با دانش مرتبط در تمامی شاخه های یک رشته خاص دارند. برای مثال، اگر دانشجوی لیسانس بازرگانی باشید، همه متون مربوط به بازرگانی، حسابداری، اقتصاد، مدیریت، بازاریابی و غیره به شما آموزش داده خواهد شد. یک فارغ التحصیل دانشگاه درک جامعی از حوزه تخصصی خود  دارد. این افراد پس از به دست آوردن تجربه کاری ارزشمند و ایجاد سابقه قوی در حوزه شغلی خود، معمولاً گزینه ای مناسب برای پست های مدیریتی هستند.

از لحاظ مهاجرتی تفاوت چندانی میان کالج و دانشگاه وجود ندارد و دانشجویان آن ها، مشروط به آن که دوره تحصیلی و همینطور کالج یا دانشگاه ارائه دهنده آن واجد شرایط لازم باشند، می توانند در حین تحصیل به صورت پاره وقت کار کنند و بعد از تحصیل اجازه کاری به مدت دوره تحصیل خود تا سقف ۳ سال دریافت نمایند.

این اجازه کار با عنوان Post-Graduation Work Permit (PGWP) شناخته می شود.